Παρασκευή 22 Απριλίου 2016

Ήρθε ο Λάζαρος, ήρθαν τα βάγια.

Σήμερα, η ανιψιά μου, που είναι πια 4 χρονών, το χρυσούλι μου, θα βγει να τραγουδήσει το Λάζαρο.
Το είχατε εσείς αυτό το έθιμο στα μέρη σας;
Στη Λαμία ήταν πολύ πολύ σημαντικό. Την Παρασκευή πριν το Σάββατο του Λαζάρου, τα κοριτσάκια κάθε ηλικίας, μέχρι και τα 14-15 περίπου, μετά μεγαλώσαμε, θελήσαμε να βάλουμε κραγιόν και να πάρουμε τσάντα, που έλεγε κι η μαμά της Στέλλας, βγαίνανε στους δρόμους, κρατώντας ένα ψάθινο καλαθάκι στολισμένο με βιολέτες και λουλούδια γενικώς και πηγαίνανε από σπίτι σε σπίτι, σε γνωστούς και φίλους, αλλά και σε άγνωστα σπίτια, και τραγουδούσαν το τραγούδι του Λαζάρου.
Έψαξα να το βρω, αλλά το μόνο που βρίσκω είναι ένα άσχετο τραγουδάκι.
Αυτό που λέγαμε εμείς στη Λαμία, δε μπορώ, ευτυχώς για όλους σας, να το τραγουδήσω, αλλά οι στίχοι έλεγαν:
Ήρθε ο Λάζαρος, ήρθαν τα βάγια,
ήρθαν κι άγρυπνες οι κορασίδες,
κορασίδες μου, σταυροσταθείτε
για ν’ ακούσετε Λαζάρου πάθη.
Που ‘σαι, Λάζαρε, που ‘σαι, αδελφέ μου,
που ‘σαι, τρίκλωνε βασιλικέ μου;
Μέρες τέσσερις ήμουν στον Άδη,
μέσα στο βαθύ, βαθύ σκοτάδι,
να ‘μουν λεμονιά, να ‘μουν λεμόνι,
να με φύτευαν σε περιβόλι,
να με πότιζαν λίγο νεράκι,
που ‘ν’ το στόμα μου σαν το βαμβάκι.
Ίσως να έχει κι άλλους στίχους και να μην τους ξέρω ή να μην τους θυμάμαι.
Το καλαθάκι μας το στόλιζε η μαμά από το προηγούμενο βράδυ κι ακόμα θυμάμαι τη μυρωδιά και τη δροσεράδα των λουλουδιών που έφερνε η μαμά μου το μεσημέρι και τα έβγαζε στο μπαλκόνι, μέσα σε μια λεκάνη με νερό, για να τα περάσουμε αργότερα ένα ένα σε κλωστή και να τα τυλίξουμε γύρω στο καλάθι. Το καλαθάκι μου έμενε έξω όλη τη νύχτα και το πρωί ήταν δροσερό και φρέσκο, μυρωδάτο και χρωματιστό.
Σχολείο δεν πήγαινε κανένα κορίτσι εκείνη τη μέρα! Φορούσα τα καλά μου, φορτωνόμουν το καλάθι και πήγαινα. Στα σπίτια που τραγουδούσαμε, μας κερνούσαν, κουλούρια πασχαλινά, αυγά, τσουρέκια, γλυκά, λεφτά πιο σπάνια τω καιρώ εκείνω.
Δεν είχα πιο μεγάλη χαρά το Πάσχα. Λάτρευα τα λουλούδια, τα ρούχα μου, το τραγούδι, τα γλυκά. Νομίζω πως κατά βάθος γιόρταζα την άνοιξη και τη ζωή και την παδικότητά μου, είναι από αυτά τα πράγματα που κάνεις με μεγάλη σοβαρότητα, χωρίς να το καταλαβαίνεις εκείνη τη στιγμή και που μετά αποτελούν μικρά μικρά τουβλάκια πραγματικότητας, μέσα στον ορυμαγδό.
Μου έστειλε χτες η αδερφή μου τη φωτογραφία από το καλάθι της Εμμανουέλλας και τα θυμήθηκα όλα αυτά κι είπα να σας τα πω, γι’ αυτό και το μικρό μάθημα λαογραφίας. Εδώ στη βραχονησίδα, όπου το παρελθόν και την παράδοση τα έχουν καταπιεί ανεπιστρεπτί τα ξενοδοχεία της καλντέρας, αυτή η φωτογραφία ήταν όαση.
Σας αγαπώ όλους και μου λείπετε, κι εσείς και τα μωρά σας.


1 σχόλιο:

Ανώνυμος είπε...

Εξαιρετική ανάρτηση !!!