Ξεναγός σημαίνει φως, αλήθεια, μην κοροϊδεύετε, ρε.

Σήμερα είναι η Παγκόσμια Ημέρα Ξεναγού, 21 Φεβρουαρίου, και γιατί οι ξεναγοί να μην έχουν μια παγκόσμια ημέρα, εδώ ο πάσα πικραμένος σ’ αυτόν τον κόσμο έχει παγκόσμια ημέρα, οι ξεναγοί θα μείνουν άνευ, βέβαια, σοφά τοποθετημένη μέσα στο χρόνο η Παγκόσμια Ημέρα Ξεναγού, μέσα στο Φλεβάρη, τον πιο νεκρό μήνα από άποψη δουλειάς, απλά δεν κάνεις τίποτα, ξεναγός σίγουρα το σκέφτηκε αυτό. Αδύνατον να εορταστεί άλλη στιγμή του χρόνου, Μάιο, ας πούμε ή έστω Οκτώβριο, τον Οκτώβριο έχει Γάλλους, μόνο μία ξεναγός που ξέρω, ανώμαλη, παντρεύεται Σεπτέμβριο και βαφτίζει το παιδί της Ιούνιο, μέσα στη σεζόν, να μη μπορεί κανείς να πάει, όλοι οι υπόλοιποι τα κάνουν αυτά το χειμώνα. Έτσι και η Παγκόσμια Ημέρα Ξεναγού, χειμωνιάτικη.

Πρέπει να ξέρετε πως είχα ήδη γράψει δύο κείμενα, για να μη λέτε ότι δε γράφω, αλλά δε μπορούσα να αφήσω την Παγκόσμια Ημέρα Ξεναγού ασχολίαστη.

Με την ευκαιρία αυτή, το λοιπό, θα σας μιλήσω λίγο γι’ αυτό το επάγγελμα, διότι πολλοί νομίζουν, για αρχή, πως δεν είναι επάγγελμα. Εγώ όταν λέω πως είμαι ξεναγός, τις σπάνιες φορές που δεν περιτριγυρίζομαι από ξεναγούς, μου απαντάνε, α, ωραία, και πως ζεις; Ακόμα και τα γλυκούλια πελατάκια δεν πιστεύουν πως είναι κύρια επαγγελματική δραστηριότητα, πως είναι ένα χόμπι, ίσως; Μια διαστροφή; Μια γενετική ανωμαλία που μας έσπρωξε να περνάμε έτσι τα καλοκαίρια μας; Ποιος να ξέρει.

Βασικά, κανείς δεν πιστεύει ότι ο ξεναγός είναι κανονικό επάγγελμα κυρίως γιατί οι κανονικοί ξεναγοί είμαστε λίγο λίγοι, οι περισσότεροι υποκρίνονται πως είναι ξεναγοί ενώ δεν είναι (δεν έχουν, για παράδειγμα, άδεια ασκήσεως επαγγέλματος, νταξ, λεπτομέρειες φυσικά, ή έχουν πάρει σύνταξη οπότε δεν είναι πια ξεναγοί, αχ, αυτή η γλώσσα μας, πόσες δυνατότητες, μια μικρούλα λεξούλα, πια, τόσες συνέπειες, δεν είναι πια ξεναγοί, ενώ άλλοι είναι ακόμα και πόσα άλλα που δε χωράνε σε μια παρένθεση), με αποτέλεσμα να πληρώνονται λίγο λιγότερο απ’ όσο θα έπρεπε για τη δουλειά αυτή και να πρέπει να κάνουν κι ακόμα μία δουλειά για να επιβιώσουν. Έτσι, πολλοί που συστήνονται ως ξεναγοί λένε το καλοκαίρι είμαι ξεναγός, το χειμώνα είμαι κάτι άλλο και ο κόσμος νομίζει πως το να είσαι ξεναγός είναι καλοκαιρινή ενασχόληση.

Ξεναγός είσαι όλο το χρόνο, έτσι, ας το διευκρινίσουμε αυτό, once and for all, που λέμε και στο χωριό μου. Με συμπαθάτε για τις αγγλικούρες που πετάω, αλλά μας το λέγανε κι εμάς όταν ήμασταν στη σχολή και τους λοιδορούσαμε, συνηθίζεις τόσο πολύ να μιλάς την ξένη γλώσσα που σου φεύγουν χωρίς να το θέλεις (οι αγγλικούρες, έτσι;). Οπότε, μια μεγάλη παρεξήγηση λύθηκε. Υπάρχουν οι κανονικοί ξεναγοί και οι συνοδοί, όπως τους λέμε εμείς στην αργκό του επαγγέλματος, που δεν είναι ξεναγοί, απλά έτυχε να μιλάνε μια ξένη γλώσσα. Για να τους ξεχωρίσετε, να ξέρετε πως οι ξεναγοί φοράμε στο λαιμό μας κρεμασμένα (τώρα μου έρχονται σκηνές από το Game of Thrones, και δεν είναι ταιριαστό, αλλά τι να κάνω) τα καρτελάκια μας που γράφουν ξεναγός με ευδιάκριτα γράμματα και όχι μόνο το όνομά μας.

Βέβαια, ένα άλλο χαρακτηριστικό των ξεναγών, εκτός από το ότι είναι κανονικό επάγγελμα, είναι πως είναι δυνατός κλάδος, συνδικαλιστικά, πάλι γιατί είναι σχετικά λίγοι. Το οποίο, βέβαια, η Παναγιά μαζί μας, δε μας εμποδίζει από το να μη μπορούμε να συνεννοηθούμε μεταξύ μας ούτε για τα βασικά και μια συνέλευση ξεναγών εμένα προσωπικά μου θυμίζει συνάθροιση των Ντοθράκι. Μόνο τα άλογα μας λείπουν.

Για παράδειγμα, στη Σαντορίνη, όπου δουλεύω εγώ, να ‘μαστε πόσοι; Καμιά σαρανταριά ξεναγοί, παραπάνω δεν είμαστε (είναι αυτό που λέγανε παλιά για τις διαδηλώσεις του ΣΥΡΙΖΑ, αραία αραία να φαινόμαστε καμια σαρανταρέα, παλιά, έτσι, όχι τώρα), και να είναι και καμιά 240 συνοδοί; Τόσοι, παραπάνω δεν είναι. Ε, λοιπό, αυτοί οι σαράντα ξεναγοί δεν έχουμε καταφέρει να φτιάξουμε ένα σύλλογο, μια ομάδα, να έχουμε μια κοινή αντιμετώπιση και μια ομόνοια όταν μιλάμε με συνεργάτες. Όχι.

Ο καθένας τραβάει το δικό του κουπί. Υπάρχει, λέει, ο σύλλογος της Κρήτης, μα είναι ποτέ δυνατόν, η Σαντορίνη, ο πιο γνωστός προορισμός της Ελλάδας, η μεγαλύτερη σεζόν, τα περισσότερα κρουαζιερόπλοια, να μην έχει σύλλογο ξεναγών; Συγγνώμη, εκνευρίζομαι και δεν πρέπει. Αντ’ αυτού, συγκεκριμένα στη Σαντορίνη, καθόμαστε οι σαράντα ξεναγοί και κοιτάμε τους 240 συνοδούς να αλωνίζουν στο λιμάνι, σε λίγο θα κάνουν αυτοί σύλλογο, να μου το θυμηθείτε.

Πέρα απ’ όλα αυτά τα πεζά και ομολογουμένως δυσάρεστα και όχι εύκολα διαχειρίσιμα ζητήματα, που ίσως να μην είχαν θέση εδώ, αλλά εγώ ήθελα να τα πω και τα είπα, το επάγγελμα του ξεναγού είναι ένα πολύ ευχάριστο και ενδιαφέρον επάγγελμα που κάθε μέρα σε προκαλεί να ακονίσεις την υπομονή σου, βασικά. Οι περισσότεροι ξεναγοί, για κάποιο λόγο, θαρρούνε πως είμαστε ο πυλώνας του κόσμου, μισό σκαλί κάτω από τους πρέσβεις της UNESCO.

Η πραγματικότητα είναι πως είμαστε μισό σκαλί κάτω από τον οδηγό του λεωφορείου. Δύσκολο να το παραδεχτείς, εύκολο να το δεις να συμβαίνει.

Φυσικά, πρέπει να διαβάσουμε πολύ, φυσικά πρέπει να ξέρουμε πολλά και να μπορούμε να απαντήσουμε σε κάθε πιθανή και απίθανη ερώτηση, αλλά αυτό γίνεται, και με λίγη φαντασία γίνεται, μη νομίζετε. Το μεγαλύτερο κομμάτι της δουλειάς, όμως, είναι η διαχείριση των ανθρώπων. Πολλές φορές μπερδευόμαστε και νομίζουμε πως εμείς είμαστε το κέντρο του κόσμου, όχι, όμως, το κέντρο του κόσμου κανονικά θα έπρεπε να είναι αυτοί, που ήρθανε από την άλλη άκρη του κόσμου κι έδωσαν τα ωραία τους λεφτάκια για να δούνε την όμορφη χώρα μας. Υπομονή, λοιπόν, μόνο υπομονή. Και, αγάπη μόνο. Το δύσκολο δεν είναι να μάθεις τις λέξεις στην ξένη γλώσσα, το δύσκολο είναι να λες τις ιστορίες σου και να τους κάνεις να περνάνε όμορφα. Όταν μου λένε πωπω, πόσα πολλά ξέρεις, δε χαίρομαι τόσο όσο όταν μου λένε, πωπω, τι όμορφα τα λες. Και το καλύτερο πράμα που έχω ακούσει, γιατί, να ‘ναι καλά τα γλυκούλια μου, έχω ακούσει πολλά καλά, είναι από ένα ζευγάρι που μου είπανε πως έκανα το μήνα του μέλιτος ακόμα πιο αξέχαστο. Σημειωτέον, παρακαλώ, πως τη μέρα που είχα αυτό το ζευγάρι στο γκρουπ, μιλώντας εγώ κάποια στιγμή στο μικρόφωνο δε μπόρεσα δυστυχώς να συγκρατηθώ και ρεύτηκα. Στο μικρόφωνο. Νομίζω πως ακόμα γελάνε. Ε, βέβαια, πώς να με ξεχάσουν μετά;

Τελοσπάντων, όπως όλοι οι ξεναγοί, έχω άπειρες ιστορίες να διηγηθώ, ας μην τις πω όλες τώρα, θα γράψω ένα βιβλίο κάποτε. Προς το παρόν, θα συμμαζευτώ να τελειώσω γιατί μπορεί, τώρα μόλις μου πέρασε από το μυαλό αυτή η σκέψη, να μη σας νοιάζουν όλα αυτά!

Την επόμενη φορά που θα δείτε ένα λεωφορείο με τουρίστες να περνάει, ρίξτε μια ματιά στη θέση δίπλα στον οδηγό κι αυτόν τον άνθρωπο που κάθεται εκεί και κρατάει ένα μικρόφωνο, σίγουρα θα το κρατάει, γιατί ξέρετε τα μικρόφωνα των λεωφορείων έχουν μια κόλλα ειδική και μόλις το πιάσεις στα χέρια σου μετά κολλάει και δεν το αφήνεις ο κόσμος να χαλάσει, αυτόν λοιπόν, σκεφτείτε τον για λίγο, όχι για τη γνώση ή για την επίδειξη αυτής, αλλά για την υπομονή, την ψυχραιμία, την ευελιξία και τα σιχτιρίσματα που ρίχνει από μέσα του.

Πάω τώρα να γιορτάσω την Παγκόσμια Ημέρα Ξεναγού.