Κυριακή 24 Ιανουαρίου 2016

Μεγάλη ζημιά μας έχει κάνει ο Χαρούκι.

Η φρενίτιδα της δίαιτας Ντουκάν συνεχίζεται, το πίτουρο ρέει σε άφθονες ποσότητες, τώρα θα κολλήσει κι η Μαρίνα και στο τέλος θα γίνουμε όλες μοντέλα. Βέβαια, εγώ προσωπικά, είναι πιο πιθανό να γίνω δυσκοίλια, αλλά εντάξει, αυτό είναι too much information, που λέμε και στη Λαμία.
Πέραν τούτου, κρυώνουμε. Άλλος ένας τρόπος, βέβαια, να χάσουμε θερμίδες. Εδώ, στα νότια προάστια, πάντως, το κρύο δεν είναι τόσο αισθητό, και η σκληραγωγημένη, πιονέρα, αγωνιστική γράφουσα πήγε για τρέξιμο μία ολόκληρη φορά αυτή τη βδομάδα. Δε θα πήγαινα ούτε αυτή τη μία, το ομολογώ, αλλά ας όψεται ο Χαρούκι, που έχει γράψει ένα βιβλίο που λέγεται «Για τι πράγμα μιλάω όταν μιλάω για το τρέξιμο». Τώρα, φανταστείτε το: και Χαρούκι και τρέξιμο στο ίδιο βιβλίο, έπαθε πλάκα η δικιά σου, εγώ δηλαδή. Και το διαβάζω μέσα στα λεωφορεία και τα τραμ και όλες οι φυλές του κόσμου κάθονται δίπλα μου. Αγχώθηκα, λοιπόν, με στενοχώρησε ο Χαρούκι καθώς περιέγραφε την αφοσίωσή του στο τρέξιμο, το αυστηρό πρόγραμμα που είχε βάλει στον εαυτό του, καλά, ας μη μιλήσουμε για χρόνους και αποστάσεις, γιατί θα κλάψουμε και σκεφτόμουν εγώ πόσο το έχω παρατήσει και ευαισθητοποιήθηκα λοιπόν και σηκώθηκα και πήγα.
Διάβασα κάτι που πολύ με άρεσε σ’ αυτό το βιβλίο. Έλεγε ο Χαρούκι ότι και αυτός βαριέται καμιά φορά να πάει για τρέξιμο και δεν έχει όρεξη κι αναρωτιόταν αν το παθαίνουν και οι μεγάλοι αθλητές, οι κανονικοί δρομείς ή μόνο οι γιαλαντζί τεμπελιάζουν. Ρώτησε λοιπόν, ένα Ιάπωνα μαραθωνοδρόμο, ο οποίος, λέει, τον κοίταξε σα να του έκανε την πιο ηλίθια ερώτηση στον κόσμο και του απάντησε «φυσικά!», ε, τότε κι ο Χαρούκι σκέφτηκε έναν τρόπο να κινητοποιεί τον εαυτό του για τρέξιμο. Με συμπαθάτε για την πολυλογία, αλλά θα παραθέσω εδώ τα ίδια τα λόγια του Χαρούκι, διότι φτάνει πια να κατακρεουργώ τη λεπτή γλώσσα του ανθρώπου.
«Όποτε αισθάνομαι ότι δεν έχω όρεξη να τρέξω, κάνω πάντα την ίδια ερώτηση στον εαυτό μου: έχεις καταφέρει να ζεις γράφοντας μυθιστορήματα, να δουλεύεις στο σπίτι σου, να φτιάχνεις εσύ το πρόγραμμά σου όπως θέλεις, ώστε να μην είσαι αναγκασμένος να στριμώχνεσαι κάθε πρωί στο τρένο ή να χάνεις την ώρα σου σε βαρετά συμβούλια. Το συνειδητοποιείς πόσο τυχερός είσαι; (Πιστέψτε με, το συνειδητοποιώ.) Σε σχέση μ’ αυτό, δεν είναι τίποτα να τρέξεις μια ώρα στη γειτονιά, έτσι δεν είναι;»
Αυτό, λοιπόν, τον παρακινεί και ξεκινάει για το τρέξιμό του. Εγώ, βέβαια, καμία σχέση, ζω λέγοντας ως επί το πλείστον ψεύτικες ιστορίες σε τουρίστες, αλλά τέλοσπαντων, βρήκα κι εγώ έναν τρόπο να ξεκινάω το τρέξιμο, λέω αν δεν τρέξω, θα είμαι άξια της μοίρας μου. Έτσι, πάω για τρέξιμο, όχι πολύ συχνά, αλλά πάντως πάω. Κοιτάω τους γλάρους, ένας μελαψός ευγενής κύριος που περιμένει στη στάση του τραμ μου λέει καλημέρα κάθε μέρα, αναρωτιέμαι αν αυτό που βλέπω απέναντι είναι η Καστέλλα, φωτογραφίζω την άμμο και τους φοίνικες για το instagram και κάπου εκεί ανάμεσα, τρέχω κιόλας. Η πλάκα είναι που λόγω του θέματος στο instagram (running morning), με ακολουθάνε διάφορα φρικιά του φίτνες και γεμίζει η οθόνη με κάτι φουσκωτούς και κάτι τουρλωτά οπίσθια.
Κι έτσι περνάει η ζωή. Μετά, γυρίζω σπίτι και για την υπόλοιπη μέρα ζωγραφίζω, θα έλεγε κανείς με τόσο ζωγραφικό διαλογισμό που έχω κάνει, θα είχα γίνει γκουρού του ζεν ως τώρα. Αμ δε. Ακόμα παραπαίω ανάμεσα στην πραγματικότητα και στη μαλακία, ξύνω τα μολύβια μου και με τα σκουπίδια φτιάχνω πεταλούδες, μασουλάω πίτουρα και έχω αρχίσει να μετράω τις μέρες για το νησί. Από τη μία.

Από την άλλη, κρυφά, θα ήθελα να συνεχιστεί η περιπλάνηση στην Αθήνα στο διηνεκές, πόσο τρελαίνομαι να γυρνάω γύρω γύρω στην πόλη και να μαθαίνω ονόματα οδών και μέρη και το μετρό και τα λεωφορεία, δεν ξέρετε. Νομίζω πως αυτό θα ήθελα πολύ να το κάνω σε διάφορες πόλεις, δεν ξέρω πως ζουν οι άνθρωποι μόνο σε μία πόλη ή σε ένα μέρος ολόκληρη τη ζωή τους. Εντάξει, το ξέρω, πρέπει να το κοιτάξω αυτό, θα το κοιτάξω πιο μετά, τώρα ας μαζέψω τα ξύσματα απ’ το πάτωμα.

Σας αγαπώ όλους και μου λείπετε, κι εσείς και τα μωρά σας.

1 σχόλιο:

Ανώνυμος είπε...


Τριαντάφυλλος, ετών 4,5: "Παππού, όταν κάνεις μπάνιο, τα βγάζεις τα μούσια σου??"

Τριαντάφυλλος, ετών 77: "Φυσικά, και τα φοράω μετά πάλι"