Επειδή
είμαι προβλέψιμη και μου αρέσει, η προβλεψιμότητα σου δίνει μια σιγουριά στη
ζωή, ένα πάτημα, μια προετοιμασία, μια διορατικότητα και μία πατάτες στο 4, που
έλεγε κι εκείνος ο άλλος, φίλε μου, θα σας γράψω για το φθινόπωρο και το
Σεπτέμβρη.
Καταρχάς,
μου τη σπάνε οι ευχές «καλό χειμώνα» και τα τοιαύτα, δε διανοείστε πόσο άκυρο
ακούγεται ή διαβάζεται όταν είσαι στη χώρα των αιώνιων διακοπών και λιώνεις
κάτω από τον ήλιο της Κόκκινης Παραλίας και στάζει ο ιδρώτας στην πλάτη σου.Εδώ, οι λιακάδες του Σεπτεμβρίου είναι λαμπερές και καθαρές, η ατμόσφαιρα είναι διάφανη και τα βράχια ξεχωρίζουν σαν να τα έχεις κόψει από χαρτόνι πάνω στο μπλε φονσέ.
Επίσης, αυτός
ο τύπος που ήθελε να τον ξυπνήσουνε όταν τελειώσει ο Σεπτέμβρης, το σκέφτηκε
καλά; Όταν τελειώσει ο Σεπτέμβρης, από καταβολής κόσμου, ξεκινάει ο Νοέμβρης,
μιλάμε για μουντάδα, ψιλόβροχο, σούρουπο και θλίψη, μήπως να την ξαναπέσει ως
τα Χριστούγεννα, καλύτερα.
Το πιο ωραίο φθινοπωρινό τραγούδι, τέλος, είναι του Φοίβου, γλυκό, σύντομο,
χαριτωμένο, χαρούμενο, σέξι, όπως όλα τα τραγούδια του Φοίβου, κάθε Σεπτέμβρη
θα γυρνάς απ’ το χωριό σου και μόνο τ’ άσπρα μέρη κάτω απ’ το μαγιό θα μου
θυμίζουν το κορμάκι το δικό σου, μπορείτε να σκεφτείτε πιο τέλειο στίχο;
Εγώ,
παλιά, όταν ήταν Σεπτέμβρης, δε με ένοιαζε και πολύ, διότι το σχολείο μου
άρεσε, απλά στενοχωριόμουν, όταν ήμουν μικρή, που έφευγα από το Φανό. Όταν
μεγάλωσα, πάλι στενοχωριόμουν που έφευγα από το Φανό αλλά παρασυρόμουν από τη
γενική ευφορία των υπολοίπων συνομηλίκων που δεν είχαμε σχολείο.
Τώρα, όμως,
τώρα, φίλοι μου, όλα έχουν αλλάξει: καταρχάς, εδώ, στο νησί, το Σεπτέμβριο
γίνεται της τρελής από κόσμο και διόλου δεν αντιλαμβάνεσαι ότι τελείωσε το
καλοκαίρι, αντίθετα νομίζεις ότι όλα τώρα ξεκινάνε, εκεί που είχες αρχίσει να πιστεύεις
ότι μπορεί και να τελειώσουν κάποτε. Επίσης, ο Σεπτέμβρης για μένα σηματοδοτεί
την αρχή των διακοπών και το τέλος της παράνοιας. Το αντίθετο, δηλαδή. Είναι
πολύ περίεργο, αλλά μου αρέσει, διότι πάντα γκρίνιαζα πως δε γίνεται την πιο
σκοτεινή και μουντή εποχή του χρόνου, που όλα λουφάζουν και πεθαίνουν, να σου
ζητάνε εσένα να πάρεις αποφάσεις, να ξεκινήσεις καινούργια πράγματα, να πας
στην Πρώτη Λυκείου, να διαλέξεις μαθήματα για το νέο εξάμηνο. Πάντα έλεγα ότι
το Σεπτέμβριο και γενικώς το φθινόπωρο πρέπει να κουκουλώνεσαι κάτω από ένα
πάπλωμα και να πίνεις ζεστές σοκολάτες, δεν είναι εποχή για ξεκινήματα. Άλλη
μια απόδειξη ότι έχω διαλέξει το σωστό επάγγελμα κι ας γκρινιάζω.
Αυτά τα
εποχικά. Κατά τα άλλα, ήρθε το αδέρφι μου στο
νησί κι έπαθε πολιτισμικό σοκ με σχεδόν όλα, με τον κόσμο, τα ντυσίματα,
τους οδηγούς, τη ζέστη, τα καλντερίμια, τις παραλίες και το ΚΤΕΛ. Το δε
δίγλωσσο που επικρατεί εδώ γενικώς πολύ την ξένισε. Μπήκαμε στο λεωφορειάκι,
διότι το ΚΤΕΛ είναι μια εμπειρία, παιδιά μου, στο νησί, αν δε μπεις στο ΚΤΕΛ να
σου φωνάζει ο εισπράκτωρ «του τουέντι περ πέρσον, έλα να βλέπω τα του τουέντις»,
δεν έχεις δει τίποτα από τη Σαντορίνη, μπήκαμε το λοιπό να πάμε στην Οία και
φωνάζει ο εισπράκτωρ «φορ Οία» κι ακούει η Βάσια εφορία, και μου λέει, εντάξει,
μην αγχώνεσαι, ακόμα στη εφορία είμαστε, κι ησύχασα εγώ, διότι η εφορία είναι
στα Φηρά, καταλαβαίνετε το μπέρδεμα. Εντάξει, ωραία περάσαμε, φάγαμε του
σκασμού, κάναμε τουρ και την τελευταία μέρα πήγαμε στο κινέζικο να φάμε και μας
φέρνουν διάφορα ορεκτικά κι εκείνα τα άσπρα μπισκοτάκια που μοιάζουν χάρτινα,
σαν το φεγγαράκι, αλλά είναι τέλεια, και μας φέρνουν και σε ένα πιατάκι 3
κυλινδρικά, μαλακά, άσπρα πραματάκια κι εγώ νόμιζα ότι τρώγονται κι αυτά και
βούτηξα ένα στη φούξια σάλτσα, αλλά τελικά ήταν πετσετάκια κι άρχισε αυτό να
ξεδιπλώνεται κι ακόμα γελάνε οι άλλοι δύο. Και τώρα, κι εσείς.
Μετά από
όλα αυτά, συνεχίζουμε τη ζωή μας, τρώμε κάνα σύκο, νταντεύουμε τα γλυκούλια και
περιμένουμε να ξυπνήσουμε στις 24 Δεκεμβρίου. Σας αγαπώ όλους και μου λείπετε.
