Έχω πασαλείψει το αγγελικό μου πρόσωπο με ένα κατασκεύασμα άγνωστου κατασκευαστή, προκειμένου να λάμψει σαν τη φθονερή Σελήνη και να καθαρίσει σαν τα νερά βορειοαμερικάνικης λίμνης. Το έκανα αυτό, διότι δε θυμάμαι που έχω καταχωνιάσει τον φυσικό άργιλο που μάζεψα το καλοκαίρι από το Λογγά, παραλία εξωτικής ομορφιάς στο νησί, όπου υψώνονται κάτι θεόρατοι αργιλώδεις βράχοι και πας εσύ με τις φίλες σου και πασαλείβεστε με άργιλο και στεγνώνει αυτό απάνω σου κι είσαι σαν τους Ινδιάνους στο Apocalypto και μετά όμως, αφού ξεπλύνεις τη λάσπη από πάνω σου, το δέρμα είναι σα μωρού. Στη συνέχεια, ξεκολλάς και τεράστια κοτρώνια άργιλου από το βράχο (με κίνδυνο να γκρεμιστεί όλος ο βράχος πάνω σου και πάνω στους υπόλοιπους λουόμενους-λασπωμένους) για να τα έχεις και στο σπίτι για beaute. Δε θυμάμαι, όμως, που διάολο τα έχω βάλει τα κοτρώνια κι επειδή το beaute επείγει, πασάλειψα μια τυχαία μάσκα που βρήκα στο μπάνιο και μέχρι να περάσει το απαραίτητο δεκάλεπτο, αποφάσισα να γράψω, κυρίως επειδή δε μπορώ να μιλήσω στο τηλέφωνο, καθώς αφενός δεν πρέπει να σπάσει η μάσκα κι αφετέρου θα πασαλειφτεί και το τηλέφωνο.
Αφήστε που, στα πλαίσια των δυσκολιών που με κατατρύχουν αυτό το μήνα (Παναγία μου, τον ατελείωτο έχει, κάθε χτες και καλύτερα είναι), έχει χαλάσει η ασύρματη συσκευή του σταθερού τηλεφώνου και δεν πατιούνται με τίποτα τα εξής πλήκτρα: το 0, το 1, το 2, το 3, το πράσινο τηλεφωνάκι (με το οποίο απαντάς) και το κόκκινο τηλεφωνάκι (με το οποίο κλείνεις). Όπως αντιλαμβάνεστε, με δεδομένο ότι όλα τα σταθερά τηλέφωνα ξεκινάνε με 2, έχουμε πρόβλημα. Παράλληλα, είναι πολύ δύσκολο, πολύ όμως, να απαντήσεις ή να κλείσεις το τηλέφωνο. Η Ρενάτα τα πατάει με ένα στιλό, εγώ με το νύχι. Να σου τύχει δηλαδή κάτι επείγον, να θες να πάρεις το 100, άστα να πάνε, σε έχουν ληστέψει, βιάσει και δολοφονήσει μέχρι να πατήσεις το 1, ή να θέλεις, βρε αδερφέ, να το κλείσεις στα μούτρα σε κάποιον, δε γίνεται, θα ρεζιλευτείς.
Γι’ αυτό κι εγώ έκατσα να γράψω μέχρι να στεγνώσει η μάσκα, όχι πως είχα και κάτι συγκεκριμένο να σας πω, απλά για να μη σαλτάρω. Διότι κοντεύω να σαλτάρω αυτό το μήνα, αγαπητοί μου, γαμιώντας μας πάει, συγγνώμη και για το γαλλικό, αλλά εκφράζει απολύτως την κατάστασή μου, μεταφορικά μιλώντας πάντα, έτσι; Το κυριολεκτικό, μόνο στον ύπνο μας. Ελπίζω ως τώρα να έχει υπογράψει κι ο Σαμαράς (κι αυτός πολύ σοβαρά τις παίρνει τις συμβουλές της μαμάς του, είπαμε να προσέχει που βάζει την υπογραφή του, αλλά όχι κι έτσι), να μπαίνουμε σιγά σιγά σε μια σειρά.
Πάω να βγάλω τη μάσκα. Κυριολεκτικά.
(Και τώρα που φεύγω, μου ‘ρχεται μια ολόκληρη ανάλυση-δοκίμιο σχετικά με τις μάσκες που φοράμε και βάζουμε στο πρόσωπό μας οικειοθελώς ή ασυνείδητα, αλλά δε μπορώ να κουνήσω βλέφαρο, έχει πετρώσει αυτό το πράγμα, θα την κρατήσω την πραγματεία μου για άλλη φορά. Να πάρει, κάπως έτσι μου έχει βγει η φήμη της ελαφρόμυαλης.)